Eğitim Öğretim İle İlgili Yazılar, Çalışmalar, Belgeler > Şiir Koleksiyonu, Şiir Antolojisi > Mehmet Akif Ersoy’un Şiirlerinden Seçmeler, Safahat Şiirleri

İSTİĞRAK ŞİİRİ (SAFAHAT ŞİİRLERİ) (MEHMET AKİF ERSOYUN ŞİİRLERİNDEN SEÇMELER)

Tasavvur et ki muzlim bir şeb-i ecram-napeyda:

Yatar heybetli aguşunda dura-dur bir feyfa;

Düşen gümrah için yol bulma yok emvac-ı zulmetten;

Gidilmez Her adım attıkça bir girdab olur rehzen;

O rikistana batmış, çalkanan seyyah-ı avare

Nasıl müştak ise bir nüra, bir necm-i rehakare,

Sana ey lem'a-i ümmid ben de öyle müştakım;

Görün bir kerre zira pek karanlık oldu afakım!

Geçir piş-i hayalinden ki cuşacüş bir umman:

Nişandır yükselen her mevc-i tufan-hizi bir dağdan;

Ölüm var, kurtuluş yok, sahil-i imdad uzaklarda;

Demadem  ruh titrer korkudan donmuş dudaklarda.

O coşkun unsurun savletleriyle uğraşan kimse,

Nasıl eyler tehalük bir kenar-ı tesliyet görse,

Muhat-ı lücce-i ye's olduğum bir böyle halimde,

Senin tayfın da ayniyle o sahildir hayalimde.

Düşün avare  bir mader ki: Evladından olsun dur;

Tahayyül eyle yahud  bir yetim-i hanüman-mehcur;

O bedbahtın nasıl evladı hiç gitmezse yadından;

Nasıl çıkmazsa mader, öksüzün bir dem fuadından;

Benim yadım da, ey aram-ı can, yad-ı güzinindir.

Ne yapsam çünkü manzurum, senin feyz-i mübinindir:

Çemen emvac-ı nurundur, fidanlar yal ü halindir;

Sulardan akseden suret cemal-i layezalindir.

Hıram-ı nazeninindir o raksan mevceler cüda;

Mutarra nükhetindir gizlenen ezhar-ı hoş-buda.

Leyalin sinesinde habe dalmış nazenin eshar,

Eder gisuna yaslanmış cebin-i pakini ihtar.

Nigahından saçılmış lem'alardır piş-i hayrette

Yüzen ecram-ı nuranur bahr-i sermediyyette.

Zemin lebriz-i asarın; Sema Pamal-i envarın:

Avalim hep meraya-yı nazar pira-yı didarın.

Çekilmek istemiş de subh-dem bir cay-ı tenhaya,

Oturmuş sahil-i deryaya, dalmıştım temaşaya.

Henüz afak açılmıştı: Sema mahmur idi hatta

Nümayan olmamıştı hab-gahından güneş hala.

Derin bir samte müstağrak, leb-i deryada hiç ses yok

Saba durgun, sular durgun, bütün eşyada durgunluk!

O ferş-i nilgün üstünde, tıfl-ı nazenin-vari,

Uyurken daye-i bidar-ı subhun tıfl-ı envarı;

Güneş, pişinde dağlar perde-dar olmuş, hariminden

Görünmüş, sonra şehrahında yükselmişti tedricen.

Teali  eyleyince bir zaman bala-yı kudrette,

Ziyalar mevc mevc oldu o pehna-yı rükudette.

Bu cuşişler o dalgın havz-ı simini uyandırdı;

Saba enfas-ı sevda-perveriyle dalgalandırdı.

Açıklardan gelen emvac-ı peyderpeyle, sahilden

Demadem  oldu vecd-efza, hazin bir nağme, bir şiven..

Kulak verdim o ahenge: Meğer aheng-i şi'rinmiş!

O cüşiş-zar olan kulzüm, senin umman-ı fikrinmiş,

Güneş: Ruhun imiş; bir huzme şeklinde inen nuru:

O menba'dan buruşan sanihanmış doğrudan doğru.

Tecelli etti artık, anladım: Sensin bütün dünya

Bu senlikte fakat ey yar-ı gaib, ben neyim aya?