Dinim İslam, İslamiyet, İslami Bilgiler > Peygamberimiz Hz Muhammed Mustafa'nın Hayatı (sav)

HÜZÜN YILI, HÜZÜN YILININ ÖZELLİKLERİ (PEYGAMBERİMİZ HZ. MUHAMMED MUSTAFA’NIN (SAV) HAYATI)

Mekke döneminın en sıkıntılı anında Peygamberimiz’in erkek çocuklarının, Hz. Hatıce ve Ebu Talıb'ın vefat ettikleri yıl.

Peygamberimiz’in Erkek Çocuklarının Vefatı:

Üç senelik müşrik ablukasından kurtulmanın sevincini acı olaylar takib etti. Acı hadiseler zincirinin ilk halkası, Resuli Ekrem'in dört yaşındaki en büyük oğlu Kasım'ın vefatı oldu.

Gönlü şefkat şelalesini andıran Peygamber Efendimiz, bu büyük oğlunun vefatından çok müteessir oldu. Derin teesürünü ciğerparesinin cenazesini götürürken, karşısında dimdik duran Kuaykıan Dağına, "Ey dağ!.. Benim başıma gelen şey senin başına gelseydi, dayanmaz, yikilirdin!" hitabıyla ifadeye çalışıyordu.

Mübarek gönülleri henüz Kasım'ın vefat hüznünden kurtulamışken, acı bir hadise daha vuku buldu: Oğlu Abdullah da vefat etti.

Allah'ın kader hükmüne teslimiyetin zirvesinde bulunan Kainatın Efendisi, bu acı hadiseler karşısında yine de gözyaşlarını tutamıyordu.

Hz. Hatice, Hakiki Sahibine iade ettiği bu ciğerparelerini kastederek, "Ya ResulallahL Onlar, şimdi nerededirler?" diye sordu.

Resuli Kibriya, "Onlar Cennet'tedirler." diye cevap verdi.

Bu acı hadiseler sebebiyle Peygamber Efendimizin kalbi mahzun, gözleri yaşlı idi. Müslümanlar da onun bu hüznünü paylaşıyorlardı.

Ebu Talib’in Vefatı

Peygamberlığın onuncu yılında Müslümanlar ıktısadi ablukadan yeni çıkmıslardı. Ebu Talıb agır hasta yatıyordu. Ebu Talıb Peygamberimizı bır amca olarak düşmanlarına karsı korumus ve Abdülmuttalıb'ın nüfuzunu kullanarak müsrıklere ezdırmemeye çalışmıştı. Hatta Ebu Talıb mahallesindeki müsrıklerin kusatma sırasında bile gece gündüz demeden Peygamberimizın kaldığı yerlerde nöbet tutturuyordu. Ancak Müslüman olmamıştı.

Peygamberimiz ise kendisine çok iyilıgı geçen amcasının Müslüman olmasını arzu ediyor, böylece ona sefaat etmeyı umuyordu. Bunu saglamak için hastalıgı agırlasan ve ölüm Isaretleri, yüzünde belirmıs olan Ebu Talıb'ın yanına girdi:

"Ey amcacıgım: Ölümünden önce sehadet kelimesi getir ki, yarın mahserde Cenab-ı Hakk'ın yanında senin Müslümanlığına tanıklık yapayım" dedi.

Fakat Ebu Talıb cahılıye adetlerinin etkısı ve cahılıye kompleksı içinde davranmaktan kendini kurtaramadı. "Ben Abdü'l-Muttalıb'ın dını üzere ölüyorum. Kureys'ın "ölümden korktu çekindı de yegeninin dınını kabul ediverdi demeyeceklerini bılsem, senin dınine ınanirdim yegenim" gibi laflar söyledi. Hadis alımleri, onun ıman etmeden gıttığını ve Peygamberimizın buna çok üzüldügünü kaydederler.

Ancak Ibn Ishak gibi tarıhçiler onun ölürken o zaman henüz müsrık olan Abbas b. Abdü'l-Muttalıb tarafından sehadet kelimesini söylediğinın ısitildığını naklederler. Su kadar var ki, İslam alımleri hadisçilerin görüsünü tercıh etmekle beraber yine de meseleyı Allah'ın Ilmine havale etmislerdir.

Hz Hatice Annemizin Vefatı:

Ebu Talıb'ın ölümünden üç gün sonra da Hz. Hatıce, ruhunu teslım etmiştı. Hz. Hatıce annemız, sevgılı Peygamberimizın vefakar hayat arkadaşı ıdı. O, dünyada Peygamberimize Ilk ıman eden kisi olmak bahtıyarlığına kavuşmus, en (bilgi yelpazesi.net) sIkıntılı zamanlarında Rasulüllah'ı teselli etmis, desteklemiştı. Peygamberimiz acı, tatlı basına gelen bütün ıslerde onu hemen yanı basında bulmustu. Peygamberimiz, bu örnek İslam kadınını kendi elleriyle kabrine indirdi.

Peygamberimiz, Hz. Hatıce'yı takdırle ve rahmetle anardı. Onun hatırasına, çok hürmet ederdi. Hz. Alı'nın naklettiğine göre Peygamberimiz, Hz. Hatıce hakkında söyle buyurmustur:

"Bu ümmetin kadınlarının en hayırlısı Hatıce'dır" (Müslım, Sahıh, VII, 336).

Onuncu yılda pespese gelen bu Ikı ölüm olayı Peygamberimizı ve Müslümanları çok üzdügü için bu yıl İslam tarıhçilerince "hüzün yılı, gam ve keder yılı" olarak ıfade olunmustur. Ebu talıb, Kureys'ın ıskencesine karsı Peygamberimizı koruyor; Hz. Hatıce ise teselli ediyor, sevgılı esine daıma yardımcı oluyordu. Bu Ikı seçkın Insanın ölümünden sonra Kureys müsrıkleri Rasul-ı Ekrem'ı güç durumlarda bırakmak için baskı ve zulümlerini daha da arttirdilar.

Ikı musıbetin, böyle bır bırı pesi sıra gelisi nedeniyle Peygamberimiz (s.a.s): "Bu ümmet üzerinde, su günlerde toplanan Ikı musıbetten, ben, hangısine en çok yanacağımı bilemıyorum!" demekten kendilerini alamıyorlardı.

Peygamber Efendimiz (s.a.s) amcası Ebu Talıb'ın vefatından sonra günlerce evinden dIsarı çıkmamıs ve hep evinde oturmustu. Pek az dIsarı çıktıgı olmustu.

Ebu Talıb'ın ölümünden sonra müsrıkler için engel kalmamıştı. Artık Peygamberimiz (s.a.s)'e çok rahat saldırabılıyorlardı.

Kızlarından bırısı, hemen kosup Peygamberimizın basındaki tozu topragı, aglaya aglaya yıkarken, Peygamberimiz, "Kızım aglama! Aglama! Muhakkak ki, Allah babanı, koruyacak, savunacaktır. Kureys müsrıkleri; Ebu Talıb, ölmedikçe bana hoslanmadığım bır seyı yapmaga, pek muvaffak olamamıslardı" buyurarak, Ebu Talıb'ın ölümüne üzüldügünü belirtmıştır.

Hüseyın ALGÜL