eğitim öğretim ile ilgili belgeler > Hikayelerden Seçmeler, Öyküler, Kısa Hikayeler

Ateş ve Su Hikâyesi

Ara sıra adım atan bir sessizliktir bu, giderken içimde yanan bu ateşi kimseye göstermeden. Vazgeçiş değil, teslimiyet de değil, belki de sonsuz bir sevgi bu. Onun ışığını korumak için sessizce geri çekilmek, bu ışığın solmaması için bir hediye olabilir. Çünkü bu sevgiden yansıyan ateş öyle güçlüdür ki bazen yüreğinizi yakar, yaşamınızı bu ateşin gölgesinde sürdürmek zor olur.

O sevginin içindeki masumiyet sizi bazen ürkütebilir, bazen de kırılgan bir çiçek gibi korumak istersiniz onu. Ama zaman zaman farkına varırsınız ki sahiplenmek sevmek değildir; aslında bencilliktir. Fırtınalı duygularınızın denizinde sıkıştığınızda mutluluk, yanında olmak mıdır yoksa yokluğunda duyduğunuz özlem midir, bilemezsiniz.

Belki de milyonlarca yıldız arasında sadece sizin için parlayan bir yıldızdır. Ay gibi, aynı anda aynı yerde olamamak ancak onun enerjisiyle sonsuzluğa uzanmak ya da gece ile gündüz gibi sürekli birbirini arzulamaktır.

Her insanın geçmişinde ve kaderinde, sıra dışı aşklara dair izler bulunur. Bu aşklar, davetsiz misafir gibi gönüllere girerler ve görünüşte imkânsız olsalar da insanın içini yakarlar. Hayatın köşesini dönsen ölüm, düz yolda gitmekse yaşam gibi karşına çıkar. Aşk, insanı tıpkı ateşle suyun aşkında olduğu gibi imkânsızlığa sürükler.

Bir gün ateş, uzak dağların ardındaki suları görmüş; onların deli dalgalarına, kayaya çarpmalarına ve içlerindeki berraklığa âşık olmuş. Ateş, suya şöyle demiş:

"Gel sevgilim, hayatıma anlam kat; mucizem ol."

Su, ateşin gözlerindeki sıcaklığa dayanamamış ve yüreğiyle demiş ki:

"Al, yüreğim senindir."

Ateşle su, birbirlerine sıkıca sarılmışlar, birbirlerinden asla kopmamaya kararlılarmış gibi... Zamanla su buhar olmaya, ateş ise kül olmaya başlamış. Ya ikisi de yok olacaktı ya da aşkları. Kaderleri ve içlerindeki hüzün, suyu uzaklara götürmüş.

Ateş öfkelenmiş, ormanları yakmış, suyu her yerde aramış; günlerce, gecelerce. Sonunda bir gün suya ulaşmış, onun saf gözlerine bakmış. Su biraz kırgın, biraz hırçın, ama aşkın bazen gitmek gerektiğini ama gitmenin kaybetmek olmadığını anlamışlar. Ateş, sessizce yanmış; sönmüş, içindeki aşkla.

Kültürde Ateş ve Suyun Yeri

Ateş ve su, insanlık tarihinde kökleri derinlere uzanan iki elementtir. İnsanlar binlerce yıl boyunca bu iki doğal gücü kullanarak hayatta kalmışlardır. Ateş ve su, çeşitli kültürlerde şamanik ayinlerden dinî ritüellere kadar farklı amaçlarla kullanılmıştır.

Ateş, sıcaklığı ve gücü sembolize etmesi nedeniyle savaşın ve gücün simgesi olarak kabul edilir. Onun kızıl parıltısı; insanların cesaretini ve kararlılığını ateşlendirir. Aynı zamanda birleştirici bir etkisi de vardır, insanları bir araya getirir, çevresinde toplanan insanlar arasında bir duygu bağı oluşturur.

Su ise bereketin, yeniden doğuşun, arınmanın ve tazelenmenin simgesidir. Sonsuz akışıyla su, yaşamın sürekli döngüsünü hatırlatır. İnsanların temizlenmesi, kirliliklerden arınması ve yeniden başlaması için önemli bir araç olarak görülür. Aynı zamanda huzur ve dinginlik sunar, insanları içsel bir dengeye yönlendirir. Bu iki element, insanların kültürel ve dinî deneyimlerinin bir parçası olmuş ve hâlâ insan yaşamının merkezinde yer almaktadır. Ateşin alevleri sıcaklıkla doldururken su, yaşamın kaynağı ve can veren bir güç olarak yoluna devam eder.

>>>TIKLAYIN<<<

“EĞİTİM ÖĞRETİM İLE İLGİLİ BELGELER ”
SAYFASINA GERİ DÖNMEK İÇİN

>>>TIKLAYIN<<<