eğitim öğretim ile ilgili belgeler > Hikayelerden Seçmeler, Öyküler, Kısa Hikayeler

Geri Gelen Mektup Hikâyesi

Edebiyatımızın milliyetçi şairi Hüseyin Nihal Atsız, yaşamını tamamen memleket sevdasına adamış büyük bir fikir adamıdır. Gençlik yıllarında bile politikaya olan ilgisi, onun gönlünü gönül işlerine ayırmaya fırsat bırakmamıştır. Onun tek ve yüce sevdası, Türk vatanına olan bağlılığıdır. 24-25 yaşlarındayken atanmış olduğu okulda dahi, etrafındakilerin hayatlarına ya da yapacaklarına ilgi göstermeyen sadece kendisine ayrılan sandalyede oturup notlarına dalan biriydi. Okula yeni atanan bir öğretmen bile onun ilgisini çekememişti. Ne geldiğini ne öğretmen olduğunu bilmezdi bile. Ta ki o an gelene kadar. Öğretmen hanımın öğretmenler odasından içeri adım attığı o an... O an, Hüseyin Nihal Atsız'ın hayatında unutulmaz bir dönemeç olacaktı. Kafasını notlarından kaldırıp gözleriyle o yemyeşil gözlere baktığında âdeta bir ok gibi kalbine saplandı. Ancak bu güzel kadına duygularını açıklayacak cesareti bir türlü bulamadı. Kelimelerle dans eden, büyüleyici edebî yeteneğe sahip bu adam, aşkın etkisi altında basit bir cümle kuramıyordu.

Sonunda dayanamayıp kendi içindeki fırtınayı yatıştırmak için bir adım atmaya karar verdi. Bir mektup yazdı. Ancak bu mektubu teslim etmeye cesaret edemedi. Mektubu aşkının hükmettiği bir anında, kadının dolabına bıraktı. Bir zaman sonra kadın o zarfı dolabında bulduğunda içindeki duyguların kimden geldiğini ve ne ifade ettiğini hemen anladı.

Ancak zarfı açmaya dahi tenezzül etmeden, Atsız'a iade etti. İşte bu mektup, daha sonra "Geri Gelen Mektup" adını taşıyan bir şiir hâline dönüştü. Atsız, bu duygusal anıyı içeren şiiri bir kitapta yayınladı ve böylece aşkının izini, edebiyatının bir parçası hâline getirdi. Bu hikâye, onun sadece bir milliyetçi şair değil, aynı zamanda bir insan olarak da ne kadar duygusal ve içten bir kişi olduğunu gösteriyor.

Hüseyin Nihal Atsız’ın, aşkını eşsiz şekilde ifade ettiği o şiiri sizlerle paylaşalım.

              GERİ GELEN MEKTUP
Ruhun mu ateş, yoksa o gözler mi alevden?
Bilmem bu yanardağ ne biçim korla tutuştu?
Pervane olan kendini gizler mi hiç alevden?
Sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu.

Gün, senden ışık alsa da bir renge bürünse;
Ay, secde edip çehrene, yerlerde sürünse;
Herşey silinip kayboluyorken nazarımdan,
Yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse...

Ey sen ki kül ettin beni onmaz yakışınla,
Ey sen ki gönüller tutuşur her bakışınla!
Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince
Çehren bana uğrunda ölüm hazzı verince
Gönlümdeki azgın devi rüzgarlara attım;
Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım.
Gözler ki birer parçasıdır sende İlahın,
Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın,
Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin;
Sen öldürüyorken de vururken de güzelsin!

Bir başka füsun fışkırıyor sanki yüzünden,
Bir yüz ki yapılmış dişi kaplanla hüzünden...
Hasret sana ey yirmi yılın taze baharı,
Vaslınla da dinmez yine bağrımdaki ağrı.
Dinmez! Gönülün, tapmanın, aşkın sesidir bu!
Dinmez! Ebedi özleyişin bestesidir bu!
Hasret çekerek uğruna ölmek de kolaydı,
Görmek seni ukbadan eğer mümkün olaydı.

Dünyayı boğup mahşere döndürse denizler,
Tek bendeki volkanları söndürse denizler!
Hala yaşıyor gizlenerek ruhuma 'Kaabil'
İmkânı bulunsaydı bütün ömre mukabil
Sırretmeye elden seni bir perde olurdum.
Toprak gibi her çiğnediğin yerde olurdum.

Mehtaplı yüzün Tanrı'yı kıskandırıyordur.
En hisli şiirden de örülmez bu güzellik.
Yaklaşması güç, senden uzaklaşması zordur;
Kalbin işidir, gözle görülmez bu güzellik...

                                                        HÜSEYİN NİHAL ATSIZ

>>>TIKLAYIN<<<

“EĞİTİM ÖĞRETİM İLE İLGİLİ BELGELER ”
SAYFASINA GERİ DÖNMEK İÇİN

>>>TIKLAYIN<<<