eğitim öğretim ile ilgili belgeler > Hikayelerden Seçmeler, Öyküler, Kısa Hikayeler

Veda Busesi Hikâyesi

Türk müziğinin unutulmaz eserlerinden biri olan "Veda Busesi", sanatçıların seslendirmesiyle yüreklerimize dokunan, duygusal bir bağ kurduğumuz bir şarkıdır. Bu şarkı, birçok ünlü sanatçı tarafından yorumlanmış ve zaman içinde hâlâ taze ve etkileyici bir hüznü korumuştur. Büyük bir sofrada dostlarla keyifli anları paylaşırken ya da yalnız hissettiğimiz anlarda "Veda Busesi" her zaman yanımızda olmuş, duygusal bir yolculuğa çıkarmıştır.

Şarkının kökeni, şair ve gazeteci Orhan Seyfi Orhon'un yazdığı bir şiirden gelirken bestesi ise Yusuf Nalkesen tarafından yapılmıştır. Bu müzikal iş birliği, 1970 yılında müzik dünyasına adımını atmış ve şarkı, o tarihten itibaren insanların kalbinde özel bir yer edinmiştir. Şarkının asıl adı "Vedâ" olsa da halk arasında genellikle "Veda Busesi" olarak anılmış ve bu isimle hatırlanmıştır.

"Veda Busesi", 70'li yıllardan bu yana popülerliğini hiç kaybetmemiş, aksine her geçen yıl daha fazla dinlenir hâle gelmiştir. Bu şarkı, genellikle büyüklerimizin veya sevdiklerimizin veda anlarında tercih ettiği bir müzik olmuştur. Şarkının gücü, sözlerinde ve melodisinde gizlidir. Sözleri duygusal bir veda anını tasvir ederken melodi ise insanın iç dünyasına dokunarak derin bir etki bırakır.

Genellikle romantizmle özdeşleşen bu özel hikâye aslında aşkla ilgili değil, aile sevgisi ve bağlılığıyla ilgilidir. Bir baba, hasta kızının kapısını sessizce açar ve onu daha iyi hissettirmeyi umarak içeri girer. Bugünü sadece kızı için ayırmıştır ve ona olan sevgisiyle dolup taşar. Bütün plânlarını iptal edip sadece kızıyla zaman geçirmeye odaklanır. Kızını gözlemleyerek saatlerce onu izlemeyi dört gözle bekler.

Baba, kızının durumunu görmekten korktuğu için sessizce yatak yanına yaklaşır. Dudaklarını kızının alnına koymak yerine sadece yaklaşır ve kızının kokusunu içine çeker. Kızı ise babasının bu anı yaşamasına izin vererek eliyle babasının kolunu tutar. Baba, hâlâ kızının alnına yaklaşmamıştır ve bu şekilde daha fazla zaman geçirmek ister. Bu andan biraz daha uzun süre beklerse gözyaşları kızının yüzüne düşebilir ve ağladığını anlayabilirdi. Sonunda yatağın yanındaki sandalyeye oturur. Kızının bitkin düşmüş hâlini gözleriyle takip eden baba, soluk bir sesle: "Babacığım, annemin ölüm gününü hatırlıyorum. Günlerce çok ağlamıştın. Şu son anlarımda senden bir ricam var. Ben öldükten sonra hiç gözyaşı dökmeyeceksin, anlaştık mı?" dedi. Baba, bu imkânsız isteği karşısında uzun bir süre sessizce kızına baktı. Kendi ağlamaklı hislerini bastırmaya çalışarak başını hafifçe salladı. Kızının nefesi hızlandı ve birkaç saniye içinde son buldu, başı yana düştü. Kızının hayatını kaybettiği vücudu hâlâ ateşler içindeydi. Ancak buna rağmen baba, kızının üşümemesi için onu dikkatle bir battaniyeyle sararak korumaya çalıştı. Kızını bir sandalyeye oturttu ve kendisi yere çöktü. Başını kızının kucağına koyarak hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Orhan Seyfi Orhon’un yürekleri yakan bu hikâyesini kaleme aldığı “Vedâ” şiirini sizlerle paylaşalım.

                VEDÂ

Hani, o bırakıp giderken seni
Bu öksüz tavrını takmayacaktın?
Alnına koyarken vedâ busemi,

Yüzüme bu türlü bakmayacaktın?

Hani, ey gözlerim bu son vedâda,
Yolunu kaybeden yolcunun dağda,
Birini çağırmak için imdada,
Yaktığı ateşi yakmayacaktın?

Gelse de en acı sözler dilime,
Uçacak sanırım birkaç kelime.
Bir alev hâlinde düştün elime,
Hani, ey gözyaşım akmayacaktın?
                                                                   

                                                                       ORHAN SEYFİ ORHON

>>>TIKLAYIN<<<

“EĞİTİM ÖĞRETİM İLE İLGİLİ BELGELER ”
SAYFASINA GERİ DÖNMEK İÇİN

>>>TIKLAYIN<<<