Eğitim Öğretim İle İlgili Yazılar, Çalışmalar, Belgeler > Şiir Koleksiyonu, Şiir Antolojisi > Mehmet Akif Ersoy’un Şiirlerinden Seçmeler, Safahat Şiirleri

EZANLAR ŞİİRİ (SAFAHAT ŞİİRLERİ) (MEHMET AKİF ERSOYUN ŞİİRLERİNDEN SEÇMELER)

“İhtilaf-ı metali' sebebiyle küre

üzerin ezansı zaman yoktur"

Zaman geçmez ki yüz binlerce kalbin vecd-i sekranı,

Zeminden yükselip, göklerde vahdetzar-ı Yezdan'ı

Ararken, dehşet-akin etmesin bir sayha vicdanı.

Ne lahuti sada  "Allahu ekber!" sarsıyor canı

Bu bir gülbank-i Hak'tır, çok mudur inletse ekvanı?

Bu lahuti sada  çıktıkça cuşa-cuş  olup yerden,

İner esrar-ı kudret kibriya tavrıyle göklerden.

Bütün aheng-i hilkat yad oderken Hakk'ı ezberden,

Vicahi feyz alır artık o nuru'n-nur-i ezberden:

Hüveyda. şimdi canandır 'seherden, şam-ı esmerden!

Seher vaktinde mevcudat, nuşin  hab içindeyken,

Bu ruhani neva afakı mevca-mevc edip birden;

Muhitin kalb-i hamuşunda başlar bir hazin şiven.

Bakarsın her taraf zulmet, fakat bir zulmet-i ruşen!

Sema bidar, her yıldız Cemalu'llah'a bir revzen.

Maişet kayd-ı can-fersasının mahkumu, bizarı,

Bütün biçareler gündüz bu yad-ı merhametkarı,

Duyar sermest- olur görmüş kadar ferda-yı Didar'ı!

O neşveyle, yorulmak şöyle dursun, en ağır barı,

Sürükler görmeden, göstermeden yılgınlık asarı.

Güneş mağrib-güzin olmuş sema esmer, ufuk gülgün;

Zaman durgun, zemin muğber, cihan dembeste, can mahzun;

Gariblik ru-nüma yer yer, sükunet dembedem efzun

Bakarsın bir de gülbank-i İlahiden dolup gerdun,

O tenhayi-i sevdavi olur Allah ile meskun!

İnip vakta ki leylin dest-i istilası gabraya,

Serer dünyaya zulmetten adem şeklinde bir saye;

Nazar medhuş, müstağrak giderken zir ü balaya,

Döner, "Allahu ekber" cuşu yükseldikçe Mevla'ya ,

O muzlim sine-i hilkat tecellizar-ı Sina'ya !

Senin, dem geçmiyor, yadınla leb-riz olmadan eb'ad;

Ne müdhiş saltanat ya  Rab, nasıl asude istibdad!

O istibdada hürmettir ezanlar, subhalar, evrad

Hayır, sen ruh-i rahmetsin, bu sesler senden ister dad,

Verir mıydın, eğer dad etmesen, feryada isti'dad?

Gunude ruh-i tabiat samim-i zulmette

Sitareler bile bala-yı sermediyyette,

Yavaş yavaş uyumak istiyor yumup gözünü;

Seher semaların altında, açmıyor yüzünü.

Firaş-ı leylde dinmiş bütün enin-i hayat,

Rida-bedüş-i sükunet önümde hep safahat.

Görüp muhitimi dalgın hamuş bir vecde,

O hali ben de temaşaya daldım asude.

Nigahı mest ediyorken bu levha-i mahmur,

Ufukta yükselerek bir sada -yı dura-dur,

Yayıldı ruy-i zeminin o anda her yerine,

Sokuldu leyl-i ketumun bütün serairine.

Cihan-ı naimi kaldırdı, bi-karar etti,

Zalam içinde ne alemler aşikar etti!

O yükselen sesi tekrire başlayıp eb'ad,

Duyuldu sine-i şebden medid bir feryad.

Semaya çıktı o feryad, ah-ı ümmet  olup!

Semadan indi o feryad, ruh-i rahmet olup!

Uzaktan andırıyorken, demin, heyulayı;

Sema'hane-i leylin birer küçük nayı

Gibiydi şimdi hayalimde her menar-ı mehib

O taş yürekte bu suzişli nağmeler ne garib!

O nay-parelerin sonra hepsi hem-dem olup,

Uyandı ruh-i sükunette bir azim aşüb.

Coşunca alem-i camidde sayha-i tehlil,

Minareler bana gelmişti sur-i İsrafil:

Muhite çekmiş iken dest-i şeb, rida-yı memat;

Uyandı karşıki evlerde lem'a lem'a hayat.

Uyandı sonra avalim, uyandı ruh-i sabah;

Uyandı hab-ı ademden birer birer eşbah.

Uyandı bende de bir şeb-çerağ-ı zulmet-suz,

Ki ta  ebed olacak feyz-i Hak'la sine-firuz.

Tasavvur eylemem artık zeval o meş'al için

Meğer ki nur-i İlahi uful edip gitsin!