Eğitim Öğretim İle İlgili Yazılar, Çalışmalar, Belgeler > Şiir Koleksiyonu, Şiir Antolojisi > Mehmet Akif Ersoy’un Şiirlerinden Seçmeler, Safahat Şiirleri

MEYHANE ŞİİRİ (SAFAHAT ŞİİRLERİ) (MEHMET AKİF ERSOYUN ŞİİRLERİNDEN SEÇMELER)

Huruşan bad-ı süfliyyet derunundan, kenanndan;

Girizan ruh-i ulviyyet hariminden, civarından.

Çıkar bin nale-i nevmid hak-ı ra'şe-darından,

İner bin zulmet-i makber feza-yı şeb-nisarından.

Gelir feryadlar ebkem duran her seng-i zarından:

Yıkılmış hanümanlar sanki çıkmış da mezarından,

Dehan-ı hasret açmış rahnedar olmuş cidarından!

Çöker bir dud-i matem  titreyen kandil-i tarından:

Sönüp gitmiş ocaklar yükselir guya  gubarından!

Giren bir kerre nadimdir bayat-ı müstearından;

Çıkan avare dir artık cihanın kar ü barından.

Dökülmüş ab-rular bade-i pesmande halinde

Emel bir münkesir peymanedir saff-ı nialinde!

Boğulmuş ruh-i insani şarabın mevc-i alinde.

Nümayan mel'anet sakisinin çirkin cemalindel

Ne mazi var, ne ati, bak şu ayyaşın hayalinde

Tutup bir zehr-i ateşnak dest-i bi-mecalinde,

Zeval-i ömrü bekler hem şebabın ta  kemalinde!

Meraret intiba' etmiş cebin-i infialinde

Derin bir iltivanın sine-i zerd-i melalinde

Odur ancak hüveyda ser-nüvişt-i bi-nde,

Müebbed bir de nisyan nazra-i sengin-i lalinde.

Canım sıkıldı dün akşam, sokak sokak gezdim;

Sonunda bir yere saptım ki, önce bilmezdim.

Bitince bir sıra ev, sonra bir de virane,

Dikildi karşıma bir han kılıklı meyhane:

Basık tavanlı, karanlık, sefil bir dükkan;

İçinde bir masa, yahud  civar tabutluktan

Atılma çok ölü görmüş acıklı bir teneşir!

Yanında hurdası çıkmış bir eski püskü sedir.

Sakat, bacaksız on onbeş hasırlı iskemle,

Kırık dökük şişeler, bir de çinko tepsiyle

Beş on kadeh, iki üç testi Sonra tezgahlık

Eden yan üstüne devrilme kirli bir sandık.

Sönük sönük yanıyor rafta isli bir lamba

Önünde bir küme: Fes, takke, hırka, salta, aba

Kımıldanıp duruyorken, sefil bir sohbet,

Bu isli zulmete vermekte büsbütün vahşet:

– Kuzum Dimitri, bu akşam biraz ziyadece ver

– Ziyade, anladık amma ya  içtiğin şişeler?

– ÇizersinÖyle mi? Lakin  silinmiyor çetele!

Bakın tavan tebeşirden görünmez oldu

- Hele!

– Bizim peşin paramız Almadın mı dün kuruşu?

Ayol, tükendi mezen Bari koy biraz turşu.

Arattı kendini ustan Dinince dinlensin!

- Hasan  be, sen de nasıl nazlı nazlı söylersin!

Nedir o türkü Aman başka yok mu? Hah, şöyle!

– Ömer, ne nazlanıyorsun? Biraz da sen söyle.

– Nevazil olmuşum Ahmed, bırak, sesim yok hiç

– Sesin mi yok? Açılır şimdi: Bir imam suyu iç!

– Yarın ne iştesin Osman?

– Ne işteyim Burada!

Dimitri çorbacı, doldur! Ne durmuşun orada?

O kim gelen?

Baba Arif.

– Sakallı, gel bakalım

Yanaş

– Selamün aleyküm.

– Otur biraz çakalım

– Dimitri, hey, parasız geldi sanma, işte para!

– Ey anladık a kuzum

– Sar be yoldaşım cıgara

– Aman bizim Baba Arif susuz musuz içiyor!

– Onun bi dalgası olmak gerek: Tünel geçiyor.

Moruk, kaçıncı kadeh? Şimdicek sızarsın ha!

Sızarsa mis gibi yer, yatmamış adam değil a.

Yavaş yavaş kafalar, kelleler kızışmıştı,

Ağız, burun, hele sesler bütün karışmıştı;

Dikildi ağzına, baktım, açık duran kapının,

Fener elinde bir erkek, yanında bir de kadın.

Beş on dakika süren bir düşünceden sonra,

Kadın da girdi o zulmet-sera-yı menfüra.

Gözünde ebr-i te'essür, yüzünde hun-i hicab,

Vücudu ra'şe-i naçar-ı ye's içinde harab,

Teveccüh eyliyerek sonradan gelen Baba'ya:

– Demek taşınmalı artık çoluk çocuk buraya!

Ayol, nedir bu senin yaptığın? Utan azıcık

Anan da, ben de, yumurcakların da aç kaldık!

Ne iş, ne güç, gece gündüz içip zıbar sade;

Sakın düşünme çocuklar aceb ne yer evde?

Evet, sen el kapısında sürün işin yoksa;

Getir bu sarhoşa yutsun, getir paran çoksa!

Zavallı ben Çamaşır, tahta, her gün uğraş da,

Sonunda bir paralar yok, el elde baş başta!

O tahtalar, çamaşırlar da geçti: Yok halim

Ayakta sallanışım zorladır Huda  alim!

Çalışmadın, beni hep bunca yıl çalıştırdın;

O yavrucakları çıplak, sefil alıştırdın;

Bilir mahalleli kim aldığın zamanda beni,

Çehiz çimenle donatmıştı beybabam evini.

Ne oldu şimdi o eşya? Satıp kumarda yedin.

Evet, kumarda yedin, hem de Karşılar'da yedin!

Kızın yetişti, alan yok, nasıl olur ki? Soran

"Şu sarhoşun kızı iffet değil mi? Vazgeç aman!"

Diyen kadınlara; "Pek doğru, pek" deyip gidiyor.

Bu söz zavallıyı bilsen ne türlü incitiyor!

Benim güzel meleğim, hiç de tali'in yokmuş:

Anan benim gibi sersem; babansa bir sarhoş!

Necip de minderi koltukta geldi mektepten

Demiş ki kalfa: "Sekiz aydır almadım hele ben

Ne haftalık, ne de aylık Senin baban olacak

Kumarcı, oğlu için az yesin de tutsun uşak!"

Koğuldum anne! deyip ağlıyor zavallı çocuk

Ne yapsın annesi? Dünyada bir güvenliği yok!

O bari bir adam olsun da kalmasın cahil,

Demiştim olmadı Lakin  kabahat onda değil:

O her Sabah okuyordu gürül gürül cüzünü;

Ayırmıyordu kitaptan ne olsa hiç gözünü.

Üç akşam oldu ki yoksun. Necip: Babam nerde!

Ben isterim onu mutlak, demez mi? Bak derde!

Sular karardı; bu saatte hiç gezer mi kadın?

O, sarhoşun biri; tut kim sokak sokak aradın

Nasıl bulursun a yavrum? Yarın gelir belki,

Dedim. Fakat çocuğun durmuyordu. Baktım ki

Avutmanın yolu yok; komşunun Hüseyin Ağa'yı

Alıp dolaşmadayım yatsı vakti dünyayı,

Anam benim gibi evlad doğurmaz olsaydı,

Bu hali görmeden evvel gözüm yumulsaydı!

Herif, şu halime bak, merhametli ol azıcık

Bırak o zıkkımı, içtiklerin yeter artık.

Efendiler, ağalar, siz de bir nasihat edin,

Sizin de belki var evladınız

– Hasan , ne dedin?

– Bırak, köpoğlu kadın amma çalçeneymiş ha!

– Benimki çok daha fazlaydı.

- Etme!

– Elbet ya !

Onun için boşadım. Sen işitmedin mi Halim?

– Kadın lakırdısı girmez kulağma zati benim.

Senin karım dediğin adeta pabuç gibidir:

Biraz vakit taşınır, sonradan değiştirilir.

Kadın bu sözleri duymaz, tazallüm eylerdi;

Herif mezar taşı tavrıyle sade dinlerdi.

Açıldı ağzı nihayet , açılmaz olsa idi!

Taşıp döküldü, içinden şu la'net-i ebedi:

– Cehennem ol seni hınzır orospu, git: Boşsun!

– Ben anladım işi: Sen komşu, iyice sarhoşsun;

Ayıltınız şunu yahu!

– İlişmeyin!

– Bırakın!

Herif ayıldı mı, bilmem, düşüp bayıldı kadın!