Eğitim Öğretim İle İlgili Belgeler > Tiyatro Oyunları, Skeçler, Piyesler, Oratoryolar, Rondlar, Monologlar, Dramalar, Canlandırmalar

MEKTUP, MEKTUBUN ÖNEMİ (DRAMA ÖRNEĞİ) (KISA TİYATRO) (TİYATRO OYUNLARI, SKEÇLER, PİYESLER, ORATORYOLAR, RONDLAR, MONOLOGLAR, DRAMALAR, CANLANDIRMALAR)

(Canlandırmada, dede, torun ve postacı olmak üzere 3 kişi bulunmaktadır. Dede, bir koltukta  gazete okumaktadır. Torunu ise ders çalışmaktadır. Bu sırada postacı kapıyı çalar… )

AHMET : (Yerinden fırlar) Ben bakarım dede…Kim o ?

POSTACI : Postaaa!...

DEDE : Aç kapıyı yavrum.

AHMET : Buyurun efendim.

POSTACI : Bir mektubunuz var, bir de telefon faturanız.

DEDE : Sağol evladım, içeri girsene! Akşama kadar koşturuyorsun, yorulmuşsundur. Biraz dinlen istersen.

POSTACI : Teşekkür ederim. (Dede mektuba bakar. Ahmet acele ile sorar.)

AHMET : Kim yazmış dedeciğim?

DEDE : Asker arkadaşım, ne zamandır yazmıyordu. Beni unuttu sanmıştım.

AHMET : Dede, siz hâlâ birbirinize mektup mu yazıyorsunuz? (gülerek) Çok komik!

DEDE : Nedir komik olan?

AHMET : Telefon diye bir şey var dedeciğim, canınız sıkıldı mı çevirirsiniz numarayı konuşursunuz. Mektup gelene kadar…

DEDE : (postacıya) Yeni nesil işte…

POSTACI : Sormayın efendim. Eskiden insanlar hep mektupla haberleşirdi. Bizim de işimiz çok olurdu. Şimdi ise ya fatura getiriyoruz, ya da mahkeme ilanları…Herkes bize felaket habercisi gözüyle bakıyor.

DEDE : Neden böyle düşünüyorlar?

POSTACI : Hep kötü haber getiriyormuşuz. Başka bir işe yaramazmışız…

DEDE : Çok yanlış düşünüyorlar. Eskiden postacılar dört gözle beklenirdi

POSTACI : O günler hep geride kaldı efendim.

DEDE : Önceleri cep telefonu, bilgisayar yoktu. Mektuplar ve telgraflarla haberleşirdik. Birbirimize bayram kartları atardık.

POSTACI : Evet efendim. Biz bir mahalleye girdik mi herkes yanımıza gelir kendine bir mektup gelip gelmediğini sorardı. Güler yüzle karşılanırdık. Hatta müjdeli bir aldıklarında bizlere hediye bile verirlerdi.

DEDE : Gördün mü yavrum!  İnsanların hayatında mektup bu kadar önemliydi işte. Tabi postacılarda…

POSTACI : Teşekkür ederim, ben artık kalkayım. (Kapıya doğru ilerler, dede çıkarken ona bahşiş verir.) Sağolun, iyi günler.

AHMET : Dede, mektubu açabilir miyim?…Nereye gidiyorsun?

DEDE : Açabilirsin. Bak şimdi sana ne göstereceğim.(Elinde bir sürü zarfla geri döner.)

AHMET : Bunlar ne böyle?

DEDE :Benim mektup koleksiyonum.

AHMET : Sana gelen mektupları sakladın mı? Ne kadar güzel, hiç böyle bir şey görmemiştim.

DEDE : Mektuplar atılır mıymış hiç! Hepsi önemlidir onların. Yazan sana nasıl saygısını gösterdiyse sen de bu şekilde karşılık verebilirsin.

AHMET : Neden biriktirdin bu mektupları?

DEDE : Böylece eski günleri hatırlıyorum. Anılarımı tazeliyorum. İleride bunların ne demek olduğunu daha iyi anlarsın. Herhalde cep (bilgi yelpazesi.net) telefonuna gelen mesajları böyle saklayamazsın değil mi?

AHMET : Dede, cevaplarını yazmışsın ama göndermemişsin…

DEDE : (Gülerek.) Olur mu hiç. Mektupları biriktirirken yazdığım cevapları da beraberinde koydum. Böylece mektuplar, yazdığım karşılıklarla bir bütün oluyor.

AHMET :(Birkaç mektubu inceler) Dede, ben de mektup yazmak istiyorum. Ben hiç mektup yazmadım.

DEDE : Elbette bu senin hatan değil. Mektup yazmak insanlara artık bir yük gibi geliyor. İnsanlar masrafsız görüşmek istiyor. Oysa mektup yazmak bir güzelliktir. Hatırlanmanın en güzelidir. Düşün bakalım. Bilgisayar yok ve telefon da o kadar yaygın kullanılmıyor. Annen ve baban çok uzaklarda. Onlardan nasıl haber alırdın? Ya da onlara müjdeli bir haber vereceksin. Bunu nasıl yapardın?...